خواب نوزدهم

سود جستن از تجربیات شوم دیگران شاید توام با غم باشد،ولی در نهایت به سود خودمان تمام می شود که در مقام پیشگیری چاره جویی کنیم.در هیبت داستان نقل است از همراهی شیر و گرگ و روباهی که برای شکار یار یکدیگر شدند و شیر، گوزنی و گرگ قوچی و روباه خرگوشی شکار کردند.در نیمه روز؛ زمانی که به یکدیگر رسیدند شیر از گرگ خواست که عادلانه تقسیم قوت کند.گرگ گفت که گوزن برای شما و قوچ برای من و خرگوش برای روباه.حرفش به اتمام نرسیده بود که شیر با ضربتی سر ز تن اش جدا کرد.پس از آن رو به روباه کرد و خواستش را  دوباره تکرار کرد.روباه با زیرکی گفت که خرگوش برای صبحانه شما و قوچ برای ناهار و گوزن برای شام شما و در آخرجان سالم به در برد.

نیم قرن تصادفات رانندگی مهیب و تعداد زیادی کشته نیاز بود تا بشر به فکر ابداع کمربند ایمنی بیفتد.کمربند های نخستین بی شباهت به کمربندهای شلوار نبودند و تنها دور شکم را می گرفتند.تعداد زیادی دیگری دل و روده شان به هم ریخت تا به مکانیزم فعلی کمربند ها رسیدیم و امروزه دیگر نصب کیسه های هوا برای سر و زانو و کیسه های پرده ای برای حراست از جان سرنشینان اجباری شده است(البته نه در ایران).در صنعت هوانوردی واقعیت تلخی وجود دارد که سقوط طیاره از عرش به فرش و جان باختن تعداد زیادی دستمایه ساخت هواپیماهایی امن تر می شود.متخصصان می نشینند و ارزیابی می کنند که ایراد کار از کجا بود تا مشکلی چنین مجددا دامنگیرشان نشود.انسان خردمند و تجربه گرای امروزی بدین نتیجه رسیده است که بهتر است از تجربه ها درس بگیرد و از سوراخی واحد دو یا چند بار گزیده نشود.

زلزله اعجاب آور ژاپن در عمل نزدیک به هزار برابر نیرومند تر از زلزله بم بود.ژاپنی ها هر چند از زلزله های مکرر در مکررشان درس گرفته بودند ولی حساب سونامی را نکردند و خسارت اصلی را موج های ده متری زد و نه زلزله اصلی.چند هزار نفر دیگر جان شیرین از دست دادند تا بشر گوشه ای دیگر از خشم طبیعت را به چشم ببیند.تصور کنید اگر مردمی پند آموز نبودند حجم خسارت چقدر می شد؟

قریب به یک دهه از زلزله بم می گذرد و با دیدن تصاویر این حس به آدم دست می دهد که گویا زلزله در دی ماه 89 رخ داده است.در گوشه ها و کناره ها هنوز خانه ها با اصول مسلمه مهندسی سازگاز نیست.آب و سیمان و ملاط را با ترکیب درست با یکدیگر مخلوط نمی کنند و اسکلت ها مدتها سرراست و در بسیاری نقاط زنگ می زنند  و سازه ها به نسبت اندازه سنگین است.گویا در در پس زمینه فکرها این خیال نقش بسته که دیوار هر چه پهن تر بهتر و دیگر کسی به تنش و کشش و مقاومت مصالح دقیق نمی شود.در کشور خاور دور زلزله 7.1 ریشتری پس لرزه ای ناقابل است و زلزله هشت ریشتری یک نفر را به کام مرگ می فرستند.در این گوشه از خاور میانه تصور اینکه زلزله ای همچون  پس لرزه مذکور بیاید آن قدر تیره است که لرزه بر تن می افکند

فعلا که دستمان کوتاه است و تا حدودی زبانمان دراز.اتحاد ناهمگونی برای دل بستن به رحمانیت معنویت برتر وجود دارد که نقدا قوانین طبیعت را بی خیال شود و در این مورد خاص شخصا وارد گود شود.با سازه ایی که در حین بازسازی و یا ارتقاء ارتفاع فرو می ریزند ظاهرا چاره دیگری نیست.بهتر است بیشتر از این چوب لاچرخ موضوع نکنیم و کام تلخ نکرده و امید داشته باشیم که اگر می میریم،دست کم بی خبر می رویم

پ.ن. 1: این را اگر نگویم بر دلم سنگینی خواهد کرد.چند سال پیش که ساختمان پنج طبقه سعادت آباد فرو ریخت،هفده نفر جان باختند که تعدادی از آنها از لرستان بودند. آشنای یکی از آنان با مجله شهروند امروز - که مجله ای عالی بود و توقیف شد - مصاحبه کرد.تعریف کرد که اجساد را با بیل مکانیکی از زیر آوار خارج کردند و بیل بدن چند تن را پاره کرده است.در انتقال جسد ها آنقدر تعلل شد که متعفن شدند و به سرعت بعد از این حادثه آنجا را صاف کردند و درخت کاشتند.در پاسخ به اعتراض اقوام جان باختگان مسئولین انها را وحشی نامیدند.چند روز بعد رییس آتش نشانی از کار آتش نشانی با حماسه یاد کرد.همین

پ.ن2:منبع اش را در بلاگ بعدی با مشخصات دقیق خواهم گفت.فعلا در کافی نتم

پ.ن.3:همت این مردم در بازسازی موطن خویش براستی قابل ستایش است

پس نوشت:امکانات این سایت شاید به درد برخی از دوستان بخورذ[کلیک]