خواب دوازدهم

روز آخر سال بی شباهت به روز محشری که از آن سخن می گویند نیست.حس تعلیق عجیبی دارد.انگار به زور می آیند و کارنامه ات را دستت می دهند و می روند.می نشینی و دو دو تا چهار تا که چه بود،چه شد،چه برنامه ای داشتی و چه کار کردی و...آن لحظات آخر استرس و غم دیگر به اوجش می رسد.حتی لباس های نو و نونوار شدن خانه هم دیگر به چشم ات نمی آید.کم کم به یادت می آید:دوستانت،نزدیکانت،سختی ها،خوشحالی ها،مصائب و اینکه چه کسانی امسال دیگر نیستند که چشم در چشمشان بشوی، روبوسی کنی و سال جدید را تبریک بگویی.اندوه سنگینی دارد این زمان،انگار خلاشان را می گذارند و در همان لحظه آخر، درست توی قلبت نشان می دهند.بعد بغض می اید و نیستی را  احساس می کنی و پس از آن  سختی های پیش رو رخ نشان می دهد و تردید ها.همه ظاهرا خندانند ولی در باطن خبر دیگری ست.

نمی دانم شاید اشکال از من است،من پس از بیست سالگی دیگر از دو روز متنفر شدم،روز اول عید و روز تولد.دوست دارم سرم به کار خودم گرم باشد و این دو روز نمی گذارند،زنگ گذر زمان را در گوشم می زنند و تن دلباخته لا زمان چو منی را می لرزانند

...

 سال نو نزدیک است.حرف تازه ای ندارم و همان امید کلیشه ای "انشالله که سال خوب داشته باشی" را از من پذیرا باشید.احتمالا چند روز آینده را به دولا راست شدن و پذیرایی کردن می گذرانم.امید که شما از اعضای خانواده کسی را داشته باشید که این کار را گردن او بیندازید !

صدای من را ساعاتی قبل از سال جدید می شنوید،امید که ایام خوشی داشته باشید.من از فراز رشته کوههای آلپ به شما چراغ می دهم !

[کلیک] و [کلیک]